โยเซฟ (
อังกฤษ: Joseph(
/ˈdʒoʊzɪf,_ʔsɪf/);
ฮีบรู: יוֹסֵף หมายถึง "เพิ่มขึ้น" (
[2] มาตรฐาน Yosef
ทิเบเรียน Yôsēp̄);
อาหรับ: يوسف (Yūsuf หรือ Yūsif);
กรีกโบราณ: Ἰωσήφ (Iōsēph)) เป็นบุคคลสำคัญที่ปรากฏในคำภีร์ไบเบิลบท
ปฐมกาลในการบรรยายพระคัมภีร์ โยเซฟ เป็นบุตรชายคนที่ 11 ของ
ยาโคบ กับนางราเชล ซึ่งต่อมาเขาถูกขายเป็นทาสโดยบรรดาพี่ชายที่อิจฉา และได้ก้าวขึ้นกลายเป็น
วิเซียร์(อัครมหาเสนาบดี) ซึ่งเป็นตำแหน่งลำดับที่สองที่ทรงอำนาจมากในอียิปต์ต่อจากฟาโรห์ เมื่อการปรากฏตัวและรับรู้ถึงที่ทำงานของเขาทำให้บรรดาชาวอิสราเอลออกจาก
ดินแดนคะนาอันและตั้งถิ่นฐานที่อียิปต์ ฟาโรห์ก็ได้ตั้งชิ่อให้เขาใหม่ นามว่า "Zaphnath-Paaneah" (
Hebrew צָפְנַת פַּעְנֵחַ Ṣāfnaṯ Paʿnēaḫ,
LXX Ψονθομφανήχ (p)sontʰ-(ŏm)pʰanêkʰ;
41:45 HE:{{{4}}} ) องค์ประกอบของเรื่องราวสามารถระบุถึงวันเวลาได้ ซึ่งอยู่ในช่วงระหว่างศตวรรษที่ 7 ก่อนคริสตกาล และช่วงเวลาสามเดือนของศตวรรษที่ 5 ก่อนคริสตกาล ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่นักวิชาการคาดประมาณวันช่วงเวลาในคำภีร์ไบเบิลบทปฐมกาล
[3]ในธรรมเนียมของศาสนา โยเซฟได้รับการนับถือว่าเป็นบรรพบุรุษของเมสสิยาห์อีกคนที่ถูกเรียกว่า "Mashiach ben Yosef", ตามที่ได้กล่าวไว้ว่า เขาจะทำสงครามกับกองทัพชั่วร้ายเคียงข้างกับ Mashiach ben David และตายในการรบกับศัตรูของพระเจ้าและอิสราเอล
[4]
